Yaşam aslında ne zaman durur biliyor musunuz?
Kabullendiğinizde.
Kabullendiğiniz anda, bilirsiniz ki, bundan sonrası yaşamak değil, gün doldurmaktır. O son güne kadar, o son ana kadar, zamanı tüketmektir. Nefes almak, vücudun ihtiyaçlarını yerine getirmek...
Kabullenmek, hafifletir insanı aynı zamanda. Çünkü artık omuzlarınızda hiçbir yük yoktur. Hiçbir şey artık size kırmaz. Dışardan bakan sizi gamsız bile sanabilir. Oysa, kırılacak yeriniz kalmamıştır. Kalp artık bir organdır sadece, tek görevi, kan pompalamak olan. Tüm hislere kapatmıştır kendini. Sevgiye, nefrete...
Kabullenmek, bilinçlendirir insanı. Güven diye bir şey olmadığını öğretir. İnsan bir anda, mevsimlerin farkına varır. Kar yağdığında kış, güneş açtığında yaz olmadığını fark ettirir insana, kabullenmek. Her yağan yağmur, bahar kokmaz, bunu da öğretir...
Kabullenmek, insanın gözlerini açar. O güne kadar görmediğiniz şeyleri görmenize yardımcı olur. Görürsünüz ve her şeyi unutursunuz. Kabullenmek, bir kere dosdoğru gördükten sonra, bir daha görmemektir. Kabullenmek, insanın gözlerini, sonsuz bir körlüğe açar...
Kabullenmek, bir daha ağlamamaktır…
Aynı zamanda, bir daha gülmemektir...
Yani, ihtiyarlatmaz kabullenmek...
Umudun bittiği yerdir, kabullenmek...
Umudun bittiği yerde yaşamak...
İşte o yüzden, yaşamın durduğu zamandır, kabullenmek...
Sonrası, sadece nefes almak ve kalan ömrü tüketmektir...
D.K.
28 Temmuz 2020 23:55