umut diyorum, göğün mavisi diyorum, hemen ardından aklım, yüreğim deprem bölgesine gidiyor, oradaki insanların acılarını, çaresizliklerini tüm benliğimde hissediyorum. ruhumda zifiri bir karanlık zihnimde "sareri hovin mernem"...

...çocuğuna bir daha sarılamadan kokusunu içine çekemeden yaşamak... var mı bunu aydınlatacak gök?