"Belki bazen, karşındaki seni çok iyi tanıyorsa olabilir" dedim.
"Ama illa ki doğru yolun bu olduğuna inanmıyorum. Sen susarken, karşındaki senin söylemek istediklerini değil de kendi duymak istediklerini anlayabilir suskunluğundan ve belki de senin söylemek istediklerinle onun duymak istedikleri o kadar farklıdır ki o suskunluktan yanlış çıkarımlar yapabilir" demedim, hiçbir şey söylemeden de çok şey anlatılabilir diyene, sustum.
Ve o, hiçbir şey söylemediğim halde çok şey anlatmış olsam da hiçbir şey anlamadı.
Anlamadı çünkü, "sustun, ne düşünüyorsun?" diye sordu.
Güldüm, "anlamadın sustuklarımı" diyerek.
Yüzünün şekli değişti, söylemediklerini anladım.
Yine de "ben kelimelerin gücüne inanıyorum" dedim, "çünkü, kelimelerle iletişim kurmak hayatı kolaylaştırır."
Yüzüme baktı.
Hiçbir şey söylemedi, hiçbir şey anlamadım...