Mimozalarının kokusunu belki de son kez duyacağım bu sokaktan geçerken, kokuyu derin derin içime çekip anı benimsemek varken; niye yaşı akmasın diye mücadele veren gözlerim yanıyor, görüşüm buğulanıyor? Niye hala, bir koku, bir ezgi, bir söz; beni, asla bıraktığım yerde bulamayacağım, asla bıraktığım yerden devam edemeyeceğim ve asla tekrarı olmayan geçmişe götürüyor? Niye başkalarında iyileştirdiğim yerlerimden kanıyorum, yaşarmadan, allanmadan? Niye hayatımın özeti; hasret?