Kızılay ve DRK'nın açıklaması üzerine konuşuyorduk, arkadaş sinirle "delireceğim vallahi de billahi de delireceğim" dedi. Bir kadın geldi yanımıza "evladım keşke o kadar kolay olsa, ben şahsen delirmek isterdim, belki o zaman farkında olmazdım hiçbir şeyin, hadi sakinleş, gençsin daha, gel bisküvi vereyim bir de şekerli çay, kan şekerin yükselsin, hadi gel" dedi. Arkadaş önce aptallaşmış şekilde baktı kadına, sonra kadına sarılıp hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı. Kadın hiç karşı koymadı, sırtını sıvazlaya sıvazlaya "ağla evladım, ağla açılırsın" dedi. Arkadaş toparlanıp özür dileyince de "ah ne özrü, iyi oldu, hadi gel, bisküvi ye, çay iç, konuşmak, anlatmak istersen konuş, anlat, çok doldunuz hepiniz, ben dinlerim" dedi. 

Yüce gönüllülük denilen böyle bir şey olmalı.