Az önce bitirdim. Klang der Hoffnung yani Umudun Sesi. Klezmer müziğin kralı diye anılan Giora Feidman'ın Christopf Fasel ile birlikte kaleme aldığı, babasından çokça bahsettiği, çocukluk yıllarına ağırlık verdiği biyografik romanı.

Kitabı okurken ve bitirdiğimde şunu söyledim kendi kendime; ben hiç de sandığım kadar iyimser biri değilmişim ya da ben iyimsersem Giora Feidman ne?
Kırk küsur yıl daha yaşayıp onun yaşına gelir miyim bilmiyorum elbet, lakin onun yaşına ulaşacak olursam; onun kadar iyimser, pozitif, umutlu olabilir miyim, emin değilim.
İyi ki okudum, dediğim kitaplardan biri oldu. Kütüphaneden alıp okuyup iade ettikten sonra satın aldığım ender kitaplardan biri olacak. Çünkü bu kitabın illa ki kitaplığımda yer almasını ve tekrar okuyup şimdi not aldığım yerlerin altını çizmeyi istiyorum.

Onlardan birkaçını bu paylaşım için çevirdim.

"Ben: Baba, neden sınırlar var?
Babam gökyüzünü işaret ederek: Orada bir çit görüyor musun?
Ben: Hayır!
Babam: Görüyorsun işte, gökyüzü sınır tanımıyor!"

"Hayat, dünyayla yüzleşmektir. Dünyayla yüzleşmek ise her gün kendini yeniden bulmakla ilgilidir. Merak yoksa "hayat" denilebilir mi geçirilen zamana."

"Dünya üzerinde, "burası en sevdiğim yer" diyeceğim hiçbir yer yok. Eğer müzik varsa bütün dünya yurdum, her yer evim."

"Benim için dünyada tek bir aile var ve "İnsanlık" bu ailenin soyadı."

"İnsanlar, müziğin ruhlarına dokunmasına izin verirse; bir daha asla bir başkasına ateş etmek istemeyecektir."