Bir çocuğun ağzından döküldüğünde çok üzücü olan sözlerden biri;

"Eğer havaya karışıp yok olsaydım; fark edecek kimse olmazdı."

Bir çocuğa, arkadaşlarının, öğretmenlerinin bu hissi vermesi -ki bu durumda arkadaşların "arkadaş", öğretmenlerin "öğretmen" olarak tanımlanması ne kadar doğrudur- yeterince kötüyken; ailesinin de bu duyguyu hissettirecek kadar uzak olması kabul edilir bir şey değil. Lakin bu çocuk var, değil içini, dışını dahi görmeyen insanlara rağmen yaşıyor. Ve aslında dikkatle bakarsak, bu çocuklardan çok var. Toplum, onları, yani çocukken görmezden geldiklerini, birer yetişkin olduklarında "tuhaf" sözcüğü ile damgalıyor.